Για την "Τέλεια Ομορφιά"(2013) του Πάολο Σορρεντίνο

     Ο Τζεπ Γκαμπαρντέλα είναι ένας 65χρονος άντρας, γοητεύτικος, με έξυπνο και γλαφυρό χιούμορ που του αρέσει να απολαμβάνει τη ζωή στο έπακρο. Συγγραφέας ενός μόνο βιβλίου που είχε γράψει σε νεαρή ηλικία, ο Τζεπ, ο οποίος έφτασε στη Ρώμη σε ηλικία 26 ετών, κατάφερε να γίνει ένας επιτυχημένος δημοσιογράφος, με πολλές γνωριμίες στους κύκλους της μεγαλοαστικής τάξης και γενικότερα να είναι ένας από τους πιο επιφανείς bon viveur της Ρώμης και να επηρεάζει πολύ κόσμο. Η ζωή του αποτελείται από ξέφρενα πάρτι μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, πολλές γυναίκες και μοναχικούς περιπάτους στους δρόμους της Ρώμης όταν η πόλη ξυπνάει και αυτός πηγαίνει για ύπνο. Αγαπάει τις τέχνες και τους ανθρώπους που ασχολούνται με αυτήν και έχει πολύ εκλπετυσμένο γούστο. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και ένας άνθρωπος που έχει βαθύτερες αναζητήσεις και προσπαθεί να βρει απαντήσεις σε ζητήματα που τον απασχολούν.

     Ο Πάολο Σορρεντίνο καταφέρνει και παίρνει μια άψογη ερμηνεία από τον Τόνι Σερβίλο (θα έπαιζε και στην "Άλλη Θάλασσα" του Αγγελόπουλου, άλλά τα γυρίσματα δεν τελείωσαν ποτέ), και μέσα από αυτή την ερμηνεία μπορεί να καταδείξει την ομορφιά της αιώνιας πόλης, είτε μέσω των περιπλανήσεων του ήρωα μέσα στη πόλη είτε ακόμα και όταν ο ήρωας βρίσκεται στο σπίτι του, το οποίο είναι ένα πανέμορφο ρετιρέ ακριβώς απέναντι από το Κολοσσαίο. Εκτός όμως από την αν ανάδειξη της ομορφιάς του αστικού τοπίου, ο Σορρεντίνο ειρωνεύεται με έξοχο τρόπο όλους αυτούς που δείχνουν να απολαμβάνουν την τέχνη χωρίς να έχουν ιδέα για αυτήν, αυτούς που εκμεταλλεύτηκαν μια πολιτική ιδεολογία για να αναδειχθούν, ακόμα και την ίδια την Εκκλησία με τις προκαταλήψεις της. Αλλά το κυριότερο που αναδεικνύει είναι η "υψηλή τέχνη", αυτή η τέλεια ομορφιά την οποία αναζητάει συνέχεια ο πρωταγωνιστής. Χωρίς εξεζητημένο και ακαδημαϊκό τρόπο, διεισδύει στα άδυτα της τέχνης για να μας μαγέψει με την ομορφιά που κρύβεται μέσα στα αγάλματα, στους πίνακες ζωγραφικής, στα τραγούδια.

     Ο Τζεπ είναι κυνικός και αυτό το επιδεικνύει καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας, χωρίς να μασάει τα λόγια του και λέγοντας αλήθειες που μπορούν να πικράνουν. Ωστόσο, έχει και μια άλλη πλευρά, μια πιο ευαίσθητη, πιο ανθρώπινη. Δε μας γίνεται συχνά φανερή, αλλά κάνει τακτά την εμφάνισή της μέσα στη ταινία. Όπωςο ίδιος συνειδητοποιεί, η ζωή είναι ένα ταξίδι, όπου στην άλλη πλευρά βρίσκεται ο θάνατος. Και τον θάνατο ο Τζεπ τον βιώνει συνεχώς. Πρώτα μαθαίνει ότι ο μεγάλος του έρωτας έχει πεθάνει και μάλιστα ο σύζυγος της, του αποκαλύπτει ότι πάντα αγαπούσε τον Τζεπ. Στη συνέχεια πεθαίνει ο γιος μιας κοσμικής του φίλης, τον οποίο μάλλον συμπαθούσε και για τον οποίο έκλαψε κατά τη διάρκεια της κηδείας του, ενώ είχε πει προηγουμένως ότι δεν κλαίει ποτέ σε κηδείες, για να μη πάρει τη δόξα από την οικογένεια. Τέλος, πεθαίνει και η κόρη ενός φίλου του, με την οποία έιχε συνδεθεί και την οποία είχε αρχίσει να ερωτεύεται.

     Το μοτίβο του θανάτου ωστόσο υπάρχει και μεταφορικά μέσα στη ταινία. Όταν ο καλύτερος του φίλος αποφασίζει να φύγει από τη Ρώμη, και ο ίδιος ο πρωταγωνιστής μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί άμα έχει κλείσει και ο δικός του κύκλος στη Ρώμη. Πιο σημαντικός, ωστόσο, φαίνεται να είναι ο χωρισμός του με τον μεγάλο του έρωτα, ο οποίος, παρόλο που δεν εμφανίζεται στη ταινία, φαίνεται να τον έχει επηρεάσει στο τρόπο ζωής που ακολούθησε έπειτα. Ένα άλλο μοτίβο που κάνει την εμφάνιση του στην ταινία, είναι αυτό της πραγματικής πίστης, η οποία δεν έχει σχέση με την Εκκλησία, αλλά έχει σχέση με τη δύναμη του ανθρώπου να καταφέρει να αγαπήσει τους άλλους και να μην τοποθετεί ψηλότερα τις υλικές απολαύσεις έναντι της πνευματικής ανατασης.

     Όποιος έχει δει τη ταινία του Πάολο Σορρεντίνο, σίγουρα θα αρχίσει να κάνει συγκρίσεις με την "Dolce Vita" (1960), του Φεντερίκο Φελλίνι. Στη ταινία του Φελλίνι, ο δημοσιογράφος Μαρτσέλο Ρουμπίνι (Μαρτσέλο Μαστρογιάννι) είναι ένας επιτυχημένος δημοσιογράφος που γράφει για κινηματογραφικούς αστέρες, θρησκευτικά θέματα και άλλα, και ζει μέσα σε 7 μέρες και νύχτες τη "γλυκιά ζωή" της Ρώμης, με τις ευκαιρίες και τους έρωτες που προσφέρει, καθώς και με τις αναζητήσεις του πρωταγωνιστή. Θα μπορούσαμε να δούμε στο πρόσωπο του Τζεπ Γκαμπαρντέλα, τον Μαρτσέλο Ρουμπίνι σε μεγαλύτερη ηλικία που εξακολουθεί να βρίσκεται μέσα σε μία ζωή γεμάτη πάρτι, ευχαρίστηση και γυναίκες. Ο Σορρεντίνο αποτίει ένα φόρο τιμής στον μεγάλο Φελλίνι αλλά και γενικότερα στον ιταλικό κινηματογράφο που ύμνησε τη Ρώμη και το ιταλικό πνεύμα.

     Κλείνοντας, πιστεύω ότι η "Τέλεια Ομορφιά" είναι μια ταινία που εξυμνεί την ομορφιά που κρύβεται εκεί έξω αλλά και την κενότητα των ανθρώπων που αναλίσκονται μόνο στις ηδονές και τις υλικές ευχαριστήσεις. Να αναγνωρίσεις και να θαυμάσεις το Ωραίο, ζώντας μέσα στη τρέλα και τη παραδοξότητα της ζωής. Αυτό προσπαθεί να μας δείξει η ταινία και τα καταφέρνει παρα πολύ καλά.