Τη Κυριακή 27/10/2013 έμαθα τη δυσάρεστη είδηση ότι ο Lewis Allan Reed ή αλλιώς Lou Reed, δε βρίσκεται πλέον ανάμεσα μας. Από εκείνη τη στιγμή αρκετοί άρχισαν να ανεβάζουν τραγούδια στο facebook (ανάμεσά τους και εγώ), στο twitter κλπ., ενώ γράφτηκαν και πάρα πολλά άρθρα για τη ζωή και το έργο του Lou Reed. Δεν επιδικώκω να το παίξω παντογνώστης πάνω στη δισκογραφία του Lou Reed, ούτε να δηλώσω ότι ήταν ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης, γιατί δεν ήταν. Βασικά ούτε στο top-10 των αγαπημένων μου δεν βρίσκεται. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι παύω να τον σέβομαι. Και αξίζει σεβασμός στον Lou Reed γιατί ήταν πρωτοπόρος σε αυτό που έκανε και για μένα τουλάχιστον, είναι καλύτερο κάποιος καλλιτέχνης να είναι ιδιαίτερος και ξεχωριστός, παρά απλά να τραγουδάει ωραία ή να παίζει καλά κάποιο μουσικό όργανο.
Σε αυτό το άρθρο θα αναφερθώ κυρίως στα 2 καλύτερα, για μένα πάντα, άλμπουμ που έκανε: το "Velvet Underground & Nico" που έκανε με τους Velvet Underground και το προσωπικό του άλμπουμ "Transformer", που έκανε αφού έφυγε από τους Velvet Underground. Όταν το 1967 βγήκε το "The Velvet Underground & Nico", oι κριτικοί το χαντάκωσαν και το κοινό το απέρριψε. Το κοινό δεν ήταν έτοιμο ακόμα για τον ήχο και κυρίως τον στίχο του άλμπουμ. Στη παραγωγή του εν λόγω άλμπουμ βρίσκεται ο Andy Warhol με τη περίφημη μπανάνα του να δεσπόζει στο εξώφυλλο, ενώ και η γερμανικής καταγωγής τραγουδίστρια Νico ήταν επιλογή του Warhol. Ο Lou Reed έγραφε τους στίχους και ο John Cale ήταν υπεύθυνος για το μουσικό κομμάτι. Αλλά οι στίχοι ήταν αυτοί κυρίως που σόκαραν. Τραγούδια όπως το "Ηeroin", που αναφέρεται ξεκάθαρα στα ναρκωτικά με στίχους όπως τους παρακάτω:
Heroin, be the death of me
Heroin, it's my wife and it's my life
Because a mainer to my vein
Leads to a center in my head
And then i'm better of than dead
ή στο "Venus in furs" που γίνεται αναφορά στο σαδομαζοχισμό, το κοινό έστρεψε αλλού το κεφάλι του και για αυτό το λόγο έπρεπε να περάσουν πάρα πολλά χρόνια μέχρι να δικαιωθεί ο δίσκος κάτι που φαίνεται από πολλές διακρίσεις όπως για παράδειγμα η 13η θέση που του δίνει το περιοδικό Rolling Stone, ανάμεσα στα 500 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών.
1972 και "Transformer". Ο David Bowie που είχε ακούσει τη μουσική του Reed και είχε ενθουσιαστεί, αναλαμβάνει τη παραγωγή του δίσκου. Πλέον δεν υπάρχουν οι ακραίοι μουσικοί πειραματισμοί του Cale, αλλά στη θέση του έχει μπει ο Μick Ronson, αν και πλέον τον κύριο ρυθμό τον δίνει η κιθάρα του Reed. Τα θέματα του Reed εξακολουθούν να είναι περίπου τα ίδια, δηλαδή πόρνες, οίκοι ανοχής, ναρκωτικά, αλλά πλέον με έναν τρόπο που να μην είναι ακραίος, ούτε μουσικά ούτε τόσο πολύ στιχουργικά. Τραγούδια όπως το "Walk on the wild side" που μιλάει πάλι για πορνεία, κατάφερε να βρίσκεται στη κορυφή των charts και να πάίζεται από τα ραδιόφωνα συνέχεια. Άλλα καταπληκτικά τραγούδια που βρίσκονται στο εν λόγω άλμπουμ είναι το "Satellite of love", το "Vicious" και άλλα, αν και για μένα αυτό που ξεχωρίζει είναι το "Perfect day", μία από τις καλύτερες μπαλάντες που γράφτηκαν ποτέ.
Κλείνοντας αυτό το άρθρο, θα ήθελα για άλλη μια φορά να επισημάνω ότι ο Lou Reed είναι ένας πολύ μεγάλος καλλιτέχνης και αξίζει κάποιος να ασχοληθεί μαζί του. Αναφέρθηκα μόνο σε 2 άλμπουμ του, γιατί είναι αυτά που εμένα τουλάχιστον με έχουν κάνει να τα ξεχωρίσω από τα υπόλοιπα, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα δεν αξίζουν. Σας αφήνω με κάποιους στίχους από το Perfect day, ελπίζοντας να μπορείτε να τους αφιερώσετε σε αυτόν που αγαπάτε ή έστω σκέφτεστε:
Just a perfect day
Problems all left alone
Weekenders on our own
It's such fun
Just a perfect day
You made me forget myself
I thought I was someone else
Someone good
