Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014

Ο Νίκος Ρωμανός νίκησε,εμείς;





     10/11/2014: Ο Νίκος Ρωμανός ξεκινάει απεργία πείνας με στόχο να ικανοποιηθεί το αίτημά του για χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας από τη φυλακή για να μπορεί να παρακολουθεί τα μαθήματά του στο ΤΕΙ που πέρασε αφού κατάφερε να περάσει μέσω των πανελληνίων εξετάσεων (που έδωσε μέσα στη φυλακή).

     6/12/2014: Μέρα μνήμης για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, που ήταν και προσωπικός φίλος του Νίκου Ρωμανού, αλλά και οργής για τη μη ικανοποίηση του αιτήματος του Νίκου Ρωμανού,που βρίσκεται στην 27η μέρα απεργίας πείνας. Τρομερή καταστολή από τις δυνάμεις της αστυνομίας σε πολλές πόλεις της Ελλάδας αλλά και δυναμικές απαντήσεις και καταλήψεις σε πολλά δημόσια κτίρια στην Ελλάδα.

     10/12/2014: Εφόσον την προηγούμενη μέρα δεν έχει βρεθεί η χρυσή τομή μεταξύ των κομμάτων, ο Νίκος Ρωμανός ξεκινάει στις 08:00 απεργία δίψας, βάζοντας το μαχαίρι στο λαιμό σε όλους αυτούς που δεν τον θέλουν ζωντανό. Έπειτα από τροπολογία του Πασόκ που την στηρίζουν όλα τα κόμματα της Βουλής πλην Χρυσής Αυγής, η Νέα Δημοκρατία υποχωρεί και αποδέχεται την τροπολογία που επιτρέπει στο Νίκο Ρωμανό να πάει στο Πανεπιστήμιο ( αν περάσει το 1/3 των μαθημάτων του πρώτου εξαμήνου και φυσικά με την επιτήρηση μέσω βραχιολιού ).\

     Αυτή η σύντομη υπενθύμιση γίνεται απλά και μόνο για να θυμόμαστε κάποια στιγμή στο μέλλον ( όχι ότι θα το ξεχάσουμε ποτέ φυσικά ), ότι σε αυτό το μπουρδέλο που λέγεται Ελλάδα χρειάστηκαν 31 μέρες απεργίας πείνας ενός 20χρονου ανθρώπου για να αποφασιστεί από μία ακροδεξιά κυβέρνηση αν θα του χορηγήσει ή όχι τις εκπαιδευτικές άδειες. 31 μέρες που ένα νέο παιδί αργοπέθαινε γιατί ήθελε απλά να σπουδάσει και αυτοί που έχουν την εξουσία στα χέρια τους τον άφησαν βασανιστικά να πεθαίνει,επειδή μπορούν. Η νομοθεσία το έλεγε ξεκάθαρα και όμως αυτοί επέλεγαν την τιμωρία για παραδειγματισμό. Τον τιμωρούσαν επειδή στάθηκε απέναντι τους. Πήγε να κλέψει μια τράπεζα και για αυτό τον τιμωρούσαν.

     Αλλά όλα αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά. Υπάρχουν πολύ καλύτερες αναλύσεις από τις δικές μου στο Διαδίκτυο που μπορεί να τις βρει κάποιος πολύ εύκολα. Ο λόγος αυτού του άρθρου είναι άλλος. Να αναρωτηθεί αν ο αγώνας του Ρωμανού άξιζε. Γιατί να το σκεφτεί κάποια/ος αυτό; Μία βόλτα στο Ίντερνετ αρκεί. Facebook,twitter και σε διάφορα άλλα site στήθηκαν λαϊκά δικαστήρια για τον Νίκο Ρωμανό. Σχόλια του τύπου: "Γιατί να σπουδάσει το τσογλάνι αφού είναι φυλακή;" "Ληστής είναι και το μόνο που αξίζει είναι να σαπίσει στη φυλακή!" "Πήγε να σκοτώσει κόσμο και τώρα θα τον αφήσουμε να σπουδάζει;" "Εγώ γιατί να πληρώνω από τους φόρους μου για να σπουδάσει ένας εγκληματίας;" "Και αν πάρει το καλάσνικοφ στο πανεπιστήμιο και αρχίζει να πυροβολεί κόσμο;"
Και αν νομίζει κανείς ότι αυτά ήταν μόνο σχόλια από ανώνυμους ή έστω από κάποιους που δεν έχουν θέση στο δημόσιο λόγο, τότε μάλλον γελιέται. Θάνος Τζήμερος, Άδωνις Γεωργιάδης, Νίκος Ορφανός ( ο Κίτσος του Ποταμιού) και διάφοροι άλλοι εμετοί που κυκλοφορούν στα διάφορα κόμματα.

     Γιατί όμως όλοι αυτοί μισούν τον Ρωμανό; Οι πρώτοι, "οι ανώνυμοι",αυτοί δηλαδή που σχολιάζουν στα social media χωρίς όμως να έχουν κάποια επιρροή στην κοινωνία έχουν κάθε λόγο να μισούν τον Ρωμανό. Ο Ρωμανός είναι ότι αυτοί θα ήθελαν πάντα. Είναι πλούσιος και θα ήθελαν εκείνοι να είναι στη θέση του. Φταίνε όμως μόνο τα χρήματά της οικογένειας του Ρωμανού; ΌΧΙ. Μισούν τον Ρωμανό γιατί εξεγέρθηκε, γιατί πήγε κόντρα σε αυτούς που του γαμούσαν τη ζωή. Και αυτό είναι κάτι που δε θα του το συγχωρέσουν όλοι οι "ανώνυμοι" εκεί έξω. Γιατί, βλέπετε, θα ήθελαν να έχουν τα λεφτά του Ρωμανού για να κάνουν τη "ζωάρα" που ονειρεύεται ο κάθε μικροαστός. Μπουζουκλερί υπό την παρουσία πολλών κορασίδων, καλοκαίρι στη Μύκονο με το γιοτ, το χειμώνα Αράχωβα, ναρκωτικά και πάρτυ και γενικότερα "η εικόνα των πλουσίων" όπως έχει περάσει στο φαντασιακό των μικροαστών. Και αντί ο Ρωμανός να είναι ένας από αυτούς για να μπορούν να τον θαυμάσουν,τι πήγαινε και έκανε το κωλόπαιδο; Έφυγε από το σπίτι του, άφησε τη σίγουρη ζωή και πήγε έξω. Δεν μπορούν να αντέξουν ότι δεν έκανε αυτό που θα έκαναν αυτοί. Και για αυτό θα ήθελαν να τον δουν νεκρό ( ή έστω να σαπίζει στη φυλακή ).

     Και φτάνω στο επίμαχο σημείο. Έγιναν καταλήψεις σε δημόσια κτίρια, πορείες αλληλεγγύης κλπ. Αλλά ας μην κρυβόμαστε. Μόνο μια μικρή, μαχητική μερίδα του κόσμου ήταν στους δρόμους. Η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας παρακολουθούσε απαθής. Είτε γιατί δεν την ένοιαζε το ζήτημα του Ρωμανού είτε γιατί ήταν εναντίον του(δες προηγούμενη παράγραφο). Οπότε μπορούμε να πούμε ότι νικήσαμε; Ο Ρωμανός κέρδισε ξεκάθαρα αφού αναγνωρίστηκαν τα δικαιώματά του. Εμείς όμως; Και στην τελική, ο Νίκος Ρωμανός έκανε τον αγώνα του για να μας αφυπνίσει και εμείς μείναμε πάλι αποβλακωμένοι να παρακολουθούμε χωρίς να δρούμε. Πολύ φοβάμαι ότι αν ήμουν εγώ στη θέση του, ίσως και να μην έκανα αυτόν τον αγώνα. Να σταματούσα και να υπέκυπτα στους εκβιασμούς του Κράτους. Γιατί να πολεμάω άλλωστε; Για αυτήν τη σάπια κοινωνία, την τόσο αιμοδιψή που θα άφηνε ένα 20χρονο παιδί να πεθάνει; Αλλά ευτυχώς ήσουν εσύ Νίκο που μας έδειξες τι εστί αξιοπρέπεια. Άμα δεν ήσουν εσύ, όπως και οι μερικές χιλιάδες αλληλέγγυοι σε όλη την Ελλάδα, εγώ μπορεί να έπαυα να έχω ελπίδες για αυτήν τη χώρα. Αλλά όσο υπάρχουν φωνές σαν τις δικές σας, ξέρω ότι θα μου δίνετε δύναμη να συνεχίσω. Κερδήθηκε μία μάχη αλλά όχι και ο πόλεμος. Γιατί όπως λέει και ο Αναγνωστάκης:

Όμως ο Πόλεμος δεν τέλειωσεν ακόμα.Γιατί κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου